De hel van Rwanda '94

Dit is slechts de tweede graphic novel die ik ooit heb gelezen. Na het lezen van 'Rimpels' had ik een
heel goed gevoel bij dit genre. Na het lezen van 'De hel van Rwanda '94 is dat goede gevoel 
grotendeels verdwenen. Deze graphic novel, die werd geschreven door Cécile Grenier en Ralph en
die werd voorzien van illustraties door Pat Masioni, kon me maar weinig bekoren. Over de tekeningen
kan ik niets negatiefs bedenken, want die waren heel mooi, maar het verhaal kon me niet echt
boeien.

Deze graphic novel vertelt het verhaal van een gezin Tutsi's in Rwanda. Het verhaal speelt zich af
in het jaar 1994, het jaar waarin miljoenen Tutsi's werden vermoord door Hutu-landgenoten.
Dit is uiteraard een zwaar thema om over te lezen. Zeker omdat de schrijvers van het verhaal
op onderzoek zijn gegaan in Rwanda. Ze hebben er jaren over gedaan om hun bevindingen
neer te schrijven. Historisch gezien bevat het wel veel waarheden. Ik wist zelf niet zoveel over deze
wantoestanden in Rwanda en daardoor werd het voor mij soms moeilijk om de essentie van het
verhaal te begrijpen. Er waren ook veel verschillende personages, wat het uiteraard niet eenvoudiger
maakte om het verhaal helemaal te begrijpen. Ik heb het boek zelfs twee keer gelezen in de hoop dat
het verhaal me duidelijk zou worden, maar zelfs dan bleven sommige gebeurtenissen erg onduidelijk
voor mij.

Bovendien bleek het verhaal ook het begin te zijn van een reeks. Op de cover staat dit nergens
vermeld, waardoor ik dacht dat ik een zelfstandig verhaal aan het lezen was. Pas op de laatste pagina
staat dat dit boek het eerste deel is. Op het einde van het verhaal bleef ik met heel wat vragen zitten en
jammer genoeg kon ik het vervolg nergens vinden, waardoor ik nog altijd niet weet hoe het verhaal
verder gaat. Ik weet zelfs niet uit hoeveel boeken de reeks bestaat, want ook dat staat nergens vermeld.

Mensen die geïnteresseerd zijn in de geschiedenis van Rwanda en die op de hoogte zijn van wat daar in
1994 is gebeurd, zullen dit verhaal waarschijnlijk meer kunnen appreciëren dan ik. Ikzelf heb het verhaal
niet helemaal begrepen en ik blijf een slecht gevoel overhouden aan het open einde. Als ik toch een
positief punt moet aanhalen, dan zijn het de tekeningen, want die waren heel indrukwekkend.